SAKLANAN YILLAR

Oturduğu koltuktan hızlı bir hareketle kalktı ve konsola doğru ilerledi, konsolun başında bir an sendeledi ya da ben öyle sandım, hemen kalkıp kolundan tutmak istedim ama yok! sendelememişti. Aniden durduğunda yapmak istediğinde kararsız kaldığını anladım o zaman.

Sonra konsolun alt kapağını açarak bir kutu çıkardı.
Bu şimdiki zamanımızın cicili-bicili kutularına hiç benzemiyordu, yılların yorgunluğunu üzerinde taşıdığı halde halen iş gören, çok çook eskiden inatla günümüze gelmiş olan gri renkli saman kartonu bir kutuydu.

Oturduğum kanepede kendine de bir yer açıp oturdu ve karton kutuyu aramıza koydu. Kutuyu hatırlamıştım, birbirimize gözlerimiz takıldı, kolay ağlayan ben gözyaşlarıma engel olamadım. Kalktı yanıma geldi bana sarıldı.
"Ne çok seversin ağlamayı, geçmişi konuşurken aklıma geldi birden, birlikte hem bakar hemde anıları tazeleriz" dedi, canım kardeşimle anılarımıza döndük.
Sonra kutuyu açtık, içinden kaybolduğunu sandığım yıllarım çıktı. Ucu yırtılmış bir resim, otuz yılı aşan bir banka cüzdanı, çizgili defter sayfasına karaladığım tamamlanmamış olduğunu tahmin ettiğim ve hiç aklımda kalmayan bir şiir, emek sinemasının bir bileti, gazetelerden "aklınızda bulunsun" köşesinden kesilmiş bir sürü bilgi, bir iki haber satırları v.b.

Her biri yılını-gününü-anısını yanına alıp karşıma dizildiler. Güzel yıllar, gençlik yılları, unutulmayacak yürek çarpıntıları, başımda esen kavak yelleri, baba evinin küçük anası.

Onlar buraya aitti baba evine, baba evinde geçen yıllarımı yine baba evinde bırakıp evime döndüm.

Eve döndüğümde baba evinde saklanan yıllarımın ardından kendi evimde saklanan yıllarımı aradım. Elim gayri ihtiyari "geçmiş zaman olur ki" adını verdiğim dolaba gitti.

Fotoğraf albümleri-alınan eşyaların garanti belgeleri-faturalar klasörü-sözleşme klasörü, eski kasetler kutusu, prensesimin; dedesi tarafından altı yaşına kadar tuttuğu bebeklik günlüğü gibi.
Ama benim elim o kutuyu aradı. Yine çok geride kalmış bir kutu. Bugün adı bile anılmayan şişe cam'ın 12 adet çay bardağı kutusu. Açtığımda ilk çıkan çalışma hayatımda kullandığım 30 yıllık sigorta kartımdı,numarayı biliyorum da fotoğraf çok yabancı geldi, dikkatli bakınca tanıdım, benmişim.

(Aynalar yalan söylemez denir hani, hadi canım aynalar dünü ne bilsinler ki yalana başvursunlar,duygusuz onlar sadece anı yansıtırlar, bir saatleri bir saatlerine uymaz bakarsan bağ bakmazsan dağ gibi yansıtırlar.)

İşte! 40 yılı geride bırakan bir evlilik cüzdanı,
Bebeklerimin, babalarının yıllarını verdiği bankaya ait sağlık karneleri,
Eşimin banka yaka kartı, üzerinde halen duran mandalı ve kordonuyla,
Bebeklerimin doğduğunda el yazımla yazdığım dört mısralık şiirleri,
İki adet eski defter görünümlü nüfus cüzdanı, benimkinin üzerinde ilkokul numaram yazılı,
Anneciğimle, babacığımın mezarlık tapusu ve ödeme makbuzu,

(Beylerbeyi'nin tepelerinde, boğazın nazır en güzel yerde bulunan ebedi ikametgahlarında ne kadar daha kalırlar bilemem. Dilerim birileri bu güzelliği keşfedip rezidans yapmaya kalkmaz. Canlı varlıkları acımadan yok edenler cansız varlıklara ne kadar saygı duyabilirler onu da bilemem.)

Diplomalar, notlar, notlar...

Kutu başında geçen zaman, yılları ortaya serdiğinde acısıyla, tatlısıyla, anısıyla karşımda şölene dönüştüler.

Anladım ki yıllar kaybolmuyor sadece saklanıyorlardı.

Görmek istediğinde ise böyle canlı canlı karşında duruyorlardı.