AYNA - KELİME OYUNLARI

İyi dostu olanın aynaya ihtiyacı yoktur.
Hz. Mevlana

Cantanem Prensesim'e,

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, deve tellal iken, pire berber iken, ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken, çok uzaklarda ufak mı ufak bir köy varmış. Bu köydeki evlerden birinde dünyalar güzeli ikiz kızı olan bir kadın yaşarmış. (Prensesim, ''Kızların ismi neymiş?'' diye sorar şimdi.:)) Gün geçtikçe büyüyen, büyüdükçe güzelleşen Elif'le Ekin'i köydeki kötülüklerden korumak isteyen anneleri, köyün uzağındaki ormanın içinde bir kulübe yaparak taşınmaya karar vermiş. Bir at arabası bularak eşyalarını yüklemiş, kızlarını da kucağına alarak tutmuş ormanın yolunu. Kulübeye varan anne, kızlarını koyunlarının yanına bırakarak başlamış eşyaları yerleştirmeye, eşyalarının arasında eline geçen aynaya son kez bakarak, "Artık sana ihtiyacım yok, iki aynam var benim," diyerek sandığının dibine bırakıvermiş.
Kızlarının her ihtiyacını çok iyi bir şekilde karşılamak için gece gündüz çalışmaya başlamış anne. Yiyecekleri için gündüz toprakla uğraşır, eker biçer, gece de yün eğirir kızlarına giysi hazırlarmış. Anne ve kızları çok mutlu yaşarlarmış, anne kızlarının güzelliğine hayranmış, kızları da annelerine. Kızlarına, "Güzellerim benim," dedikçe Elif'le Ekin aynı anda, "Sen daha güzelsin anneciğim," derlermiş.

Günler ayları, aylar yılları kovalayıp gitmiş. Güzeller güzeli Elif'le Ekin büyümüşler, (Prensesim yine sorar kaç yaşına gelmişler?diye) on yaşına gelmişler.
Elif'le Ekin bir gün oyun oynamak için sandığı karıştırırken aynayı bulmuşlar ve merakla bu nedir diye bakmışlar.
Elif bakmış şaşırmış, "Aaa burada sen varsın!" demiş Ekin'e.
Ekin almış bakmış, "Yok sen varsın," demiş.
Bir Elif, bir Ekin bakmış ellerindeki cama, karar verememişler bir türlü.
O sırada tarladan, üstüne, başına püskülleri yapışan bir kucak mısırla anneleri gelmiş. Daha mısırları yerine bırakmayan annelerinin kucağına atılmış hemen Elif'le Ekin.
"Anne sandıktan bir cam çıktı üstünde aynı Elif var!" demiş Ekin.
Ekin atılmış hemen, "Hayır anne Elif var, bana inanmıyor,'' demiş.
Anneleri gülmüş ve bu camın bir ayna olduğunu, kim yüzüne tutarsa kendisini göreceğini anlatmış.
Elif'le Ekin yine şaşırmış, her zamanki gibi aynı ağızdan sormuşlar.
"Peki biz birbirimize niye bu kadar benziyoruz?" diye.
"İkinizin de yediği ekmeğin hamurunu huzurla mayaladım, ikinizinde sütüne aynı ölçüde sevgi kattım, ikinizin aşını tek yürekte pişirdim onun için siz bu kadar benziyorsunuz," demiş anne.
Bir hayran hayran aynaya, bir annelerine bakan Elif'le Ekin yine bir ağızdan "Gerçekten biz senden daha güzelmişiz," diyivermişler. Anne gülerek,
"Hem de çok güzelsiniz çünkü ben her akşam siz yattıktan sonra güzelliğimi aynanın sırları arasına sakladım, bozulmasın da baktığınız zaman güzelliğinizi görün istedim" demiş.

Masal da burda bitmiş.
Gökten üç elma düşmüş,
Aynaları bırakıp yavrularına bakan tüm annelerin başına.

Yaşamın kıyısında derki;
Prensesim benim masallarımı çok severek dinliyor,bir tanesinin kalıcı olmasını istedim.