KADINLARIMIZ

Şehirlerde evli kadınların % 18’i, köylerde de % 76’sı eşleri tarafından dövülüyor...
Kadınların % 57,7’si evliliklerinin ilk gününde şiddetle karşılaşıyor...
Aile içi suçların % 90’ını kadına karşı işlenen suçlar oluşturuyor...
Dünyadaki işlerin %66’sı kadınlar tarafından görülüyor...
Buna karşın kadınlar dünyadaki toplam gelirin ancak %10’una sahipler...
Dünya’daki mal varlığının ise % 1’ine sahipler...

DÜNYA KADINLAR GÜNÜ TÜM KADINLARA KUTLU OLSUN



Sessizliği bozan ayak sesleri, bir kapı gıcırtısı, içeri süzülen cılız bir ışık. Yine birileri hatıralarını arıyor olmalı...

Eve ilk geldiği günü anımsadı, nasıl sevinçle karşılamışlardı onu. Hafif mutluluk çığlıkları bile atmışlardı. Ellerine almışlar, evirip çevirmişler, benimsemek istercesine her bir fert yumuşak dokunuşlarla okşamışlardı onu.
Nereye koyacaklarını bilememişler, "burası iyi" "yok yok burası daha uygun" "şurası olsun ki her baktığımızda görelim" diye evin her bir yanını denemişlerdi. Danteller sermişler, oturtmuşlardı evin en gözle görülür yerine. Bütün ev halkının gözbebeği olup çıkmıştı. Sık sık bakılacağını bildiğinden yaşama hazırdı o ilk yıllarında.
O da karşılığını vermişti ama; durup dinlenmeden çalışmış, çalışmış çalışmıştı. Herkesin gönlüne göre her istediklerini yapmıştı. İlaç zamanları ondan sorulmuş, okula hazırlık, iş başı, yemek vakti, kalk sabah oldu, yat akşam oldu!
O konsolun üzerinde, tam aynanın önünde olduğu halde dönüp bakmaya bile vakti olmadan çalışmıştı.
Çok yorulduğu gücü kalmadığı zamanlarda, ağır aksak giderken işlevini hatırlatmışlar "devam" dercesine kurcalamışlardı her bir yanını.
Evet devamdı; gün yirmidört saat dön başa dön başa. Ayları, yılları soran yoktu ondan.
Birkaç kez "pes" demişti demesine de! Operasyon, moperasyon. Devam yirmidört saate.
Bir türlü takip edemediği yıllar geçmiş, o konsolun üzerineki yeri değişmiş, arkaya doğru itilmişti günün birinde. Yeni gelen cicili, bicililer ön sıraya yerleştirilmişti. Oysa gücü azalsa bile çalışıyordu işte.


Ama heyhat!
Bir gün kolunun kanadının tükendiğini hissederek bırakmıştı kendisini ve önüne düşen çalışmaz parçaları korkutmuştu onu.
Acaba, "dedi" yine mi?
Yok artık istemiyordu operasyon. "Yeter bu kadar" dedi kendi kendine. Kendi kararını kendi verdiğini sanmıştı, oysa zaman bitmişti onun için. Son saniye ve son durak...

Huzurluydu burada, bu bodrum katında. Üstünde "hatıralar" yazılı bir koli içinde. Dantel örtüsünden ayrılmış, bir poşete tıkılmıştı. Kendisi gibi artık kullanılamayan, hatırası olduğundan saklanan aynı zamanı paylaştığı bir sürü eş dost ile.
Zaman zaman ziyarete gelirlerdi onları. Gözyaşları ile geçmişe dönülür, anılar tazelenirdi. Bazen de hiç tanımayanlara tanıtılır, hayat hikayemiz aktarılırdı.

Yaşamın kıyısında der ki;
Eğer dilleri olsaydı,
yada;
Ne farkımız var?

Öykü atölyesinin fotoğrafın dili çalışmasıdır...