ZAMANDA BİTEN BİR HAFTA DAHA

Sevgili arkadaşım,
Bu hafta...........

Böyle başlardım hatıra defterime "sevgili günlük" diye hiç yazmadım. Cuma günleri, gündüz bir yada iki arkadaşıma hatıra yazdırır, akşamında da haftanın içime konuk olan satırlarını dökerdim satırlara...
Sekiz dokuz yaşlarındayım, okulda hatıra defteri modası yeni yeni başlamış, önce kızları, sonrasında erkekleri bile sarmıştı, önümüzdeki günlere yada aylara, yıllara taşıyacağımız yazımız, yazılarımız...

"Suların içinde yüzen çiçekler, yeşil yeşil uzun yapraklar, dallar. Birbirinin içinden geçen bir sürü kırmızılı çiçek" Hatırladığım kadarıyla böyle karışık çiçekli bir hatıra defterim vardı. Adını "Nilüfer" koymuştum. Belki su içinde yüzen çiçeklerindendi, tam hatırlıyamıyorum şimdi. Semtimizin tek kırtasiyecisi olan Kemal Amca'dan almıştım. "Kemal amca" tüm okulun tek kırtasiyecisi ve Kemal amcasıydı.

Kilitliydi defterim, anahtarı vardı ve defterin arkasında alt sağ köşede bir üçkeni vardı, anahtarı koymak için. Yazacaklarımı yazar, sonra kilitler, emniyete alıcasına anahtarını saklardım arka cebine!

İlk aldığımda ilk sayfasını babama yazdırmıştım. Babam beni kırmamış, sayfa kenarları çiçeklerle dolu defterimin en altına yazmıştı. İki satır yazıydı, "anne gibi yar olmaz, bağdat gibi diyar olmaz" demişti. Sanki o yıllarda ileride annesiz kalacağımı bilir gibi. " Niye en alta yazdın" dediğimde, ilk satırlar temiz kalsın, temiz gitsin bu defter" demişti. Canım babam...
Arkadaşlarımın, kimim olduğunu hatırlıyamadığım yazıları. Bu gün aklımda kalanlar çok az. Belki de yıllarca aynı hatıra defterlerine yazılan tekerlemeler olduğu içindir kimbilir!

"Sepet sepet yumurta, sakın beni unutma, unutursan küserim, gül yüzünden öperim"

"Çiçek bahçesine girdim, en güzeli seni seçtim"

"Hatırlarsan birgün beni, çok severdim ben seni"

Ve daha unuttuğum bir çok çocuk tekerlemeleri.

"Büyük halama çok kızıyorum, sanki ben küçük çocuğum niye .........'nin (torununun) doğan kardeş dergisini okurken kızdı bana, yırtarmıyım ben hiç, okumak için aldım. Elimden çekmesine de çok kızdım. Ama babama söylemem, onun ablası çünkü."

"Bir daha büyük halamlara gitmeyecem, odasındaki halının tüylerini ........'le(torunu) bana parmaklarımızla toplatmasını hiç sevmiyorum."

"Küçük halamlar geldi çok sevindim ama bizde kalmazlar yine. Öff niye bizim çok odamız yok."

Belki çocuk aklıma ve derine yer eden bu yazdıklarımı hiç unutamıyorum....

Ne oldu o defterime bilemiyorum...

Şimdi çok teknolojik bir defterim var, anahtarı da ön cebinde, tüm dostlara açık, tüm sevenlerimle buluştuğum.

İşte böyle sevgili arkadaşım,
Bu haftanın analizini yazmaya başlarken, günlerden cuma olması mı? yoksa özlemlerimin, elime geçen ufak bir hatıra ile canlanması mı beni bu satırlara yönelten bilemiyorum...

Hem çok verimli hem de çok verimsiz bir hafta geçirdim.
Verimsizdi; yapmayı planladığım yarım kalmış işlere dokunamadım bile. İnternete giremedim, şöyle yanından geçerek bir iki uğradım. Havalar güzel gidiyor gibiydi, torun, torba bir devrialem yaparız düşüncesindeydim, ona da havalar müsaade etmedi. İşte arkadaşım hafta bitti, halen oyuncak torbası yarım, banyo havluluğu yarım ve saçlarım daha kesime ve boyaya uğrayamadı...

Buna karşın gerçekten verimli bir haftaydı;
Kitabımı bitirdim; "Yıllara mı çarptı hızımız"
İsmet Kür'e bir kere daha hayran oldum. 93 yaşındaki T.Cumhuriyeti'nin ilk edebiyat öğretmenlerinden biri olan bu değerli insana hayran olmamak elde değil. Belki yeni nesilin aradığını bulamayacak bir kitap ama ben çok şey buldum.
Eskiyen yılları yamasız dile getiren bir anlatım. Ve geçmiş! geçmiş sadece yazarın değil hepimizin geçmişi.

"" Türkiye'de yirminci yüzyılın son yarısından itibaren doğmuş olanların tanıyamadıkları güzelliklerin çokluğu düşünüldüğünde, çiçeklerden, meyvelerden ötürü hayıflanmak abes görülebilir kimilerine. Ne ki bizi biz, yaşamı yaşam yapan, yaşanır yapan şeyler aslında, birbirini öylesine tamamlayan parçacıklardır ki, o parçacıklardan, değil böyle birçoğunun, birinin bile yitip gitmesi, bütün'ün bozulmaya başlaması demektir"" diyor, çok değerli öğretmenim...

Tiyatroya gittim; "Evlilikte ufak tefek cinayetler"
Haluk Bilginer, Vahide Gördüm. İki kişilik muhteşem sanat şöleni. Oyun güzelmiydi? güzeldi! Ama sanat muhteşemdi. Haluk Bilginer oynamıyor, hareketleri ve mimikleri ile yaşıyordu sanki. Kızımın yılbaşı hediyesi. Aralık sonlarında, ancak Mart'ın sonlarına bilet bulunabilen kapalı gişe bir oyun.

Çoktandır ihmal ettiğimiz tiyatro, bu yüzden çok mutluyum...

Ve bir filim; "Üç maymun"
Karanlık ve kasvetli bir filim.

Küçük zaafların büyük yalanlara dönüşerek parçaladığı bir ailenin gerçeği örtbas ederek her şeye rağmen bir arada kalma çabası.

Filmin ana teması çok anlamlı, ama ana temaya ulaşan yol çok sıkıcı. Oskara aday gösterildi ve bir çok ödül aldı. Sanırım oyuncuların çabasıydı...

Yaşamın kıyısında der ki!
Biten bir haftaya bakınca, sessizlikte örgü örerken iki şişin birbirine değmesiye çıkardığı sesin, saatin tiktaklarıyla yarışan huzurunu buldum...