DUVAR OLABİLİR MİYİZ?

Elindeki kitaba çok dalmış gözükmesine karşın, gözleri satır boşluklarında geziniyordu. Her okuduğu üç satırı anlamak için tekrar başa dönüyor, okuduğu yeri bir daha okuyor, her satırı anlamak istercesine kendi kendine tekrar ediyordu. Bahçeye açılan kapı eşiğine oturmuş, eşiğin alçak oluşundan uyuşan bacaklarını hareket ettirmek için ritimle ayaklarını yere vurur gibi yapıyordu.

Eylül ayının hafif rüzgarı, oturduğu yerden vücuduna ürperti vererek bir gidip bir geri geliyor, üşütüyordu ufacık narin bedenini. "Üstüme bir hırka almalıyım," diye geçirdi içinden. Evet almalıydı, hiç içeri girmek istemese de, "olsun," dedi kendi kendine, "uyuşan ayaklarımı da açarım biraz," diye düşündü.

Yeri kaybolmasın diye bir parmağını kitabın arasına sıkıştırmış, bir eline de hırka almış kapı eşiğine dönerken üst katta yatan annesinin çığlıklarını, bağırtılarını duydu. Adımlarını hızlandırarak koşarcasına bahçeye açılan kapı eşiğine döndü, kitabını eline aldı ve eşiğin dip köşesine kendini sıkıştırırcasına oturdu.
Tekrar kitabını okuma çabasına dalmışken duyduğu bir ayak sesi ile başını kaldırdı, yanına gelen annesinin uzak akrabalarından olan teyzesiydi. Genelde sert bakışlı olan bu teyze bu sefer daha bir sert bakıyordu kendisine.

"Annen içeride son günlerini yaşarken sen burda oturmuş kitap mı okuyorsun?" diye azarlar bir ses tonu ile çıkıştı.

Sararmış bir yüzle bakışlarını dikti teyzesinin yüzüne. Ne istiyorlardı ki? Daha bir hafta evvel annesinin öleceğini, istemiyerek kulak misafiri olduğu konuşmalardan duymuş, ağlamış, çırpınmış, gözyaşları geceler boyu sürüp gitmemiş miydi? Ne demişlerdi o zaman, "Sakın ağlama, annen duymasın daha çok hasta olur, üzülür. Onu bu durumda üzmek istemessin sen, kuvvetli olmalısın, kardeşlerinin sana ihtiyacı var." Şimdi ise bu kızma nedendi?

Teyze ses tonunu biraz daha alçaltarak,
"Sanki karşımda duvar var, duvarla konuşsam daha iyi," diyerek söylene söylene içeri geri döndü.

Daha on dört yaşındaydı, ne büyük ne küçüktü. Çok fazla yük bindirmişlerdi üzerine, büyük sanıyorlardı onu. Ama teyze iyi bir söz söylemişti. Duvar gibi olmak... "Niye olmasın, belki çok daha kolay olur her şey," dedi içinden bir ses. Olunabilir miydi?

Duvar gibi güçlü olmak... Olunurdu tabii, sırtını yaslayanlara güç verir duvarlar yerinden hiç kıpırdamadan.
Duvar gibi koruyucu... Sıcaktan, soğuktan, kaçışlardan, kötülüklerden korur duvarlar. Ona ihtiyacı olanları daima korur, hiçbir karşılık beklemeden.
Duvar gibi sırdaş, duyup da duymamak, görüp de görmemek gibi. İçinde kalır her bir şey, saklar gördüklerini, söylemez duyduklarını, isyanları yoktur kabullenirler herşeyi.
Duvar kadar soğuk, tüm duyduklarına tüm gördüklerine karşın asaletini korur duvarlar, dimdik ayaktadırlar. Soğukluğu sadece yüzeydedir, içine girilince harçları, tuğlaları, kireçleri sıcaklık verir, hissetmek istiyenler için.
Ve duvar kadar rengarenk, isteyen nasıl görmek isterse o renk.

Yumuşacık dokunuşlarla yenilenir duvarlar, tüm yazılmış, çizilmiş, hırpalanmışlarını içinde bırakarak.

Yerinden usulca kalktı küçük gençkız, elindeki kitabı nerede kaldığına bakmadan özenle kapatarak içeri doğru yürüdü, yerine bıraktı. Sonra annesinin yattığı odaya girdi ve annesi son nefesini verene kadar yanından ayrılmadı. Annesinin tüm çığlıklarını, bağırışlarını içine atarak beşinci duvar olmuştu bu dört duvarlı odada.

Yaşamın kıyısında der ki, her duvarın ayrı bir yaşamı vardır, içinde yaşanılanlarla saklı kendisine ait.