ÖZLEDİKLERİMDEN

Akşam karanlığı çökmüş, soğuk daha çok bastırmıştı. Yakalarımı kaldırmış ellerim ceplerimde yürürken yüzüme çarpan soğuk halamı hatırlattı bana, "Rahmet istedi" dedim kendi kendime. Hiç sevmezdi kışı, soğukla başı hiç hoş değildi. "Allahım eğer bu dünyada işe yarar bir şey yaptım ise kışın alma canımı, giremem o soğuk toprağa" diye dua ederdi. Dileği kabul oldu, gittiğinde yazdı. Bu dünyada işe yarar çok şey yapmış, ona ihtiyacı olan herkesin, yetimin, öksüzün hep üzerinde olmuştu eli...
　
Canım halam benim, dünya iyisiydi. Babamın ablası, hem babamın hem bizim annesi, koruyucusu. Her zaman birşeylerle uğraşırdı, hiç oturduğunu görmezdim onun. Günde bir saat kuran okumak için oturur, kalan tüm zamanında çalışırdı. Hiç işi olmadığı zamanda bile iş yaratırdı kendine. Bükülen boynumuza bakar "tamam tamam" derdi. Börek açar, mantı yapar, yoğurtlu hamur pişirirdi. Bir daha hiç yiyemiyeceğim o börek ve mantıları!
　
Pırıl pırıldı evi, mis gibi sabun ve huzur kokardı. İlk hatırladığım yıllarda sedirlerin arkasındaki saman yastıkların üzerindeki beyaz, uçları dantelli patiska örtüler ne kırışır ne de kirlenirdi. Sonraları divanlar, koltuklar yastıklar hiç kirlenmezdi sanki ve hep temiz olur, düzgün dururdu. Yatağına hayrandım, dantelli patiska çarşaflar, patiska çarşafla kaplanmış saten yüzlü yorgan, kılıflar, örtüler. Komidinin üzerinde duran gece sürahisi, üzerinde dantel örtüsü. Perdeler, tüller. Her zaman temiz ve muntazamdı...
　
Dört oğlu olmuştu halacığımın, çok istediği halde bir kızı olmamış evde ilk doğan kız ben olduğumdan beni de çok sevmişti. Eniştem ve dört erkek çocuk! zordu işi gerçekten. Eniştem berberdi ve eve her akşam yığınla beyaz havlu getirirdi. O havlular gece yıkanır, asılırdı bir gün sonraya kuraması gerekti çünkü. Bir gün önce yıkanan öbür havlular ütülü halde sabah dükkana giderdi. Beş erkeğin pantolonu, gömleği her zaman ütülü ve giymeye hazırdı. O zamanlar nerde? Kot, tişört,switsört. "Çakı gibi ütülü" derlerdi pantolonlar için. İşte öyleydi beş erkeğin pantolonları. İlk önceleri bunları kömür ütüsünle yapardı. Mangalda yakılan kömür kıpkırmızı olduğunda ütünün içine konur, kızgınlığı geçene kadar ütü yapılırdı. Çok sonraları çıkmıştı elk. ütüleri...
　
Evdeki işleri ne zaman bitirirdi ki! ablasına gider onun da işlerine yardım ederdi. Sonra bize gelir annelik yapar, işlerimizi düzene getirir sonra döner giderdi evine, kendi işlerinin başına. Ablası, yani benim büyük halam hiç iş yapmayı sevmez, sıkışınca kardeşini çağırırdı. Onun da hiç iş yaptığını görmezdim. Gelir düzeyi çok yüksek birinle evlenmiş olmanın rahatlığını yaşardı. İki kız kardeş, iki farkı kişi gibi ayrıydı huyları...
　
Halamla ilk anılarımda, yere yayılı bir sofra bezi, üzerinde pazardan alınmış sebze meyvelerin ayıklanmasıdır. Çok küçüktüm sanırım, elime geçirdiğimi çiğ çiğ yerdim. O bir elimden alıyor ben öbür elimle alıp yiyordum. Patetes, patlıcan, fasülye hayal mayal aklımda kalanlar. İşine engel olduğumdan beni alır merdivene oturturdu çoğu kez. Merdivenin parmaklıklarından inemez ağlardım, bazen elime bir şey verirdi. Ben yine hem ağlar, hem kemirir, hem de onu seyrederdim...
　
Hiç ayrılmak istemezdim o evden, beni çeken halamın ve eniştemin sevgisiydi, çok severdim onları. Toplantı evimizdi orası. Bayramlar, ramazanlar, kandiller, hafta sonları. Akrabaların bir araya geldiği yer. Bir daha asla sahip olamayacağım ve asla unutamayacağım güzel ev. Zamanla mekan değişir ama evin içi asla değişmezdi, her zaman temiz, düzenli, huzur ve sevgi dolu...
　
Yüzü çok ciddi ifadeli olmasına karşın içinde sakladığı pamuk gibi bir yüreği vardı. Sevgi kokardı bana, her sarıldığımda huzur bulurdum, her zor anımda farkında olmadan dizlerinin dibine çöker, başımı göğsüne dayardım. İki yavrumun doğumunda da ellerimi ona uzatmış, ondan güç almıştım...
　
İlk oğlunu Sarıkamış'a askere gönderdiğinde, başının iki yanından sarkan tülbentine devamlı gözyaşlarını siler, özlemini bitiremediği işlerinle geçiştirirdi. İki kış, zaten sevmediği soğuk ve kar'a öfkelendi durdu. İlk özlemiydi onun ve belkide hepimizin...
　
Sırasıyla evlendirdi çocuklarını. Sırasıyla gelinler eve geldi, ikincisi geldiğinde ilk oğlu ayrı eve çıkınca yine ağladı halam. İşi hiç bitmiyor yine de kalabalığı çok seviyordu. Aslında ilk gelin annemdi, babam ablasınla yaşıyor olması annemin o eve gelin gelmesiydi. Ağabeyim ve ben o evde doğduk, halamın eline, ebeyle. Benden sonra halamın dördüncü çocuğu olduğunda evin yetersizliğini anlamış olacaklar ki biz ayrı eve o zaman taşınmışız...
　
Sıcaklığı, vefakarlığı, hamaratlığı küçük olan akraba grubunda çok iyi bilinir, herkes teyze, hala diye ona koşardı. Ablasının gelini bir trafik kazasında ayağını kırınca, ilk geldikleri yer o evdi. Günlerce yeğenine, eşine, kızına baktı. Oysa yeğeninin annesi ve kayınvalidesi de vardı. Yaptığı her işi vazifesiymiş gibi yapar bundan da hiç yüksünmezdi. Evinde her zaman yemek bulunur, gelen kaç kişi olursa olsun, doyurmadan göndermezdi. Bunun içindir sanırım akrabanın tüm düğün yemekleri o evde yenir, mevlütlar o evde okutulurdu. Bir keresinde " Bana biçilen kaftan bu, bunun için geldiysem giymek zorundayım." dediğini duydum. Otuzlu yaşlardaydım o zaman, ne demek istediğini anlamıştım. Gücünü inancından alıyordu...
　
Her zaman tertemiz giyinirdi, çok güzel elbiseleri vardı ve iki adet uzun, belden lastikli eteği. Elbiselerinin üzerine geçirirdi bu etekleri. Biri namaz, kuran okuduğu zamanlar için, öbürü iş eteğiydi. "Şart, surt" derlerdi eskiden onun için çok önemliydi bu...
　
Altmışlı yaşlarındaydı, oğlu Almanyaya gittiğinde. "Ben gurbette değilem, gurbet benim içimde" şarkısını dolamıştı diline, yine ağlıyor yine tülbentine gözyaşlarını siliyordu. Torunu kalmıştı eline, onu da baktı, büyüttü, okula gönderdi...
　
Eniştemin amansız hastalığının son günleriydi, akşamın geç bir vakti gittiğimde yemek yerken buldum halamı. Gözünde yaş elinde kaşık vardı. "Bu gece çok kötü hazırlıklı olmam lazım, aç yeri ayrı, acı yeri ayrı ne yapayım." demiş akasından da babana haber ver gelsin yemek yesin, burada kalsın." demişti. İçine doğmuştu, eniştemn son gecesiydi o gece...
　
Hiç isyanları yoktu, sadece babam öldüğü zaman "Haksızlık bu, benim sıramdı" deyip durdu, ama ağlamadı. Yine o evdeydik, halamın dizinin dibinde. Acılarımızı sevgisinle sarmak için..
　
Yetmişiki yaşındaydı, tansiyonu onu taşıyamayacaktı artık. Tüm beden ölmüş ama kalp gitmek istemiyordu. Çok sağlıklı bir kalp dedi doktorlar. Aslında o yürek sağlam değil ana yüreğiydi, iki gün mücaadelesini verdi ana yüreği. Oğlu Almanya'dan gelene kadar mücaadele! oğlunun sesini duyduğunda, rahatladı. Huzura kavuştu...
　
Rahat uyu halacığım, bu dünyada yapılabileceklerin en güzellerini yaptın. Sana biçilen kaftanı çok güzel taşıdın...