CANO'M

Bu CAN, bizim canımız, cancanımız, canomuz, ailemizin en küçük üyesi. Can henüz iki yaşında, iki yaşının tüm duygularını gözlerinde, yüreğinde gerçek olarak yaşayan en masum varlıklardan sadece birisi "O".
Konuşmayı tam beceremesede tüm renkleri tanıyor, onun için mavi "ma" kırmızı "mızı" bembe "peme" yeşil "yşi". Kayıp balık nemo'yu masal olarak dinlemesini seviyor, Winnie The Pooh, şrek ama ille de şimşek Mc Queen'i çok seviyor. Kısa izlemelerle sınırlansada aklına geldiğinde "mak neyn, mak neyn" diye ortalarda dolanıp duruyor. En çok nazının geçtiği dedesinden yardım beklercesine "kak, kak" diyerek cd'yi koymasını istiyor. Hele "mak neyn" oynamaya başladığında koltuğa bir yerleşmesi var ki! Yemek masası hazırlandığında ilk hemen sandalyeye yerleşiyor, yemek düşkünlüğünden değil; birlikte olmaktan, masanın bir parçası olmaktan hoşlanıyor. Can zamane çocuklarına inat söz de dinliyor:)) Kuzguna yavrusu misali harika bir varlık benim Cano'm...

Can bu hafta sonu bizim misafirimizdi, yanlız, yani dede Can ve anane. Sorun olmazdı, olmadı çünkü Can bize çok düşkün, "anen" diye peşimden ayrılmaz, hele ki dedesine düşkünlüğü anlatılır gibi değil. Evindeyken bile durup dururken aklına dedesi düşüyor "dede,dede" diye kapılarda gözü. Telefon çalsa "dede" kapı çalsa " dede", sokaklarda dedesiyle gezmekten, top oynamaktan çok mutlu oluyor. İki gün bir gece birlikte oynadık, güldük, yerlerde yuvarlandık, çok mutluydu. Anneyi ararmı? diye düşünsekte aramadı, sormadı. Can'la birlikteliğimiz çok bizim, baba işe gidiyor geliyor, belirli günlerde anne okula gidiyor geliyor ve bu zamanlarda Can hep bizimle. Bazen ablasını soruyor "okulda"dediğimizde kabulleniyor. Şimdi bunları yazmamın sebebi Can'ın bana hafta sonu yaşattığı duygu yoğunluğu...

İkinci günün ikindi vakti baba, anne ve abla geldiler, bu arada Can cıvıl cıvıl çoşkuyla dolaşmaktaydı ortalıkta, ailesi gelince pek değişiklik yapmadı sadece biraz çoşkusu artmıştı. Biraz zaman geçtikten sonra ki sanırım onların gelişini tam olarak içine sindirmiş olmasından yerde oturan ablasının kafasını iki elinin arasına alıp saçlarından öptü sonra yere oturup dizlerinden öptü, yetmedi yüzünü ablasının yüzüne gülerek yaklaştırdı. Sonra kalktı babasının yanına gidip bacaklarına sarıldı onunda dizlerinden öptü çünkü yetişebildiği en yakın yerdi aradığı, odada olmayan annesini farketti içeri gitti annesini öptü dündü geldi yine ablasına sarıldı, sonra babaya, anneye, bu üçlüyü iki kez dolaştıktan sonra "dede" diyerek dedesine gidip sarıldı sonra bana "anen" diyerek koştu. Sizlen de mutluydum demek istedi dağıttığını toplar gibi. Can ailesini özlemişti, özlem duygusunu tanımış ayrılığı anlamıştı. Daha sonra annesinin toplandığını fark ederek anında bize dönüp "by,by" dedi kalmayacağını, onunda gideceğini sağlamlaştırmak istercesine...

Can gitti, ailesinle, annesinle, babasınla, ablasınla gitti. Can yine bize gelecek, biz yine Can'a gidecez. Biz hep birlikte olucaz. Ama Can giderken sergilediği özlem sahneleri ile içimde bir ateş topu bıraktı.
Düşündüm, ağlayarak düşündüm, çocuk yuvalarını düşündüm, sokaklardaki kimsesiz çocukları düşündüm, ailesinin bıraktığı ya da aileden zorla kopartılan çocukları düşündüm. Annesini babasını tanımadan kaybedenleri düşündüm. Kalabalık içinde anlam veremedikleri yanlızlıklarını düşündüm, içlerinde olan ama tanımını bile bilmediği özlemlerini düşündüm, duyguyu tanımadan duygu eksikliğinin yüreklerinde yarattığı korkunç acıyı düşündüm...

Allah hiç bir çocuğu ailesinden, annesinden, babasından, yuvasından ayrı koymasın. Bir çocuk için hiç bir yer; pamuklara sarılsa da, sevgi küpüne batırılsa da gerçek yeri olan anne kucağından daha değerli değildir...