SABAH ÇAYI

Sabahları mutfaktan yayılan çay kokusunun üzerine koku varmıdır? Ne güzeldir o koku, huzur doludur ibriğin ucundan çıkan buharın her bir zerresi. Sabahları gün ışığınla harmanlaşan çay kokusu sağlıklı bir güne başlamanın mutluluğudur...
Hazırlanan, farketmez ne olursa olsun bir kahvaltı sofrası ve çay herkesin sevgisini taşır. Hele kızarmış ekmek kokusu çay kokusuna karışırsa bir de yanında gazete olursa...
Akşam yada ikindi vakti (diyelim ki beş çayı) demlenen çay kokusu da günlük işlerin bitim ritmidir sanki. Huzurla bitirilen bir günün noktası gibi. Ben, her iki durumda da içilen çayın her yudumundan bu zevki alırım...

İşte bu sabah mutfaktan sızan ve odama kadar gelen böyle bir çay kokusuyla uyandım (Ben gececi, eşim sabahçı olarak vardiyalı yaşadığımızdan genelde sabah çayını eşim yapar da) ve uyku arası babacığım düştü aklıma, anılara sarıldım yorgan niyetine. Uykumu alamamıştım henüz ama dedim ki kendi kendime "kalk da yaz,anılar can bulsun satırlarda..."

Çayı çok severdi babacığım, çay ve çorba, en değerli içecek-yiyecekti onun için. Çok da içerdi, onun için çay her daim ocakta ya da sobada bulunması gerekli bir şeydi. Çocukluğumda bir semaveri olduğunu hatırlıyorum, annemle kendine çay dolduruşunu, karşılıklı çay içişlerini, sonra ne oldu o semavere bilmiyorum. Daha sonraları çay arkadaşı ben olmuştum "çay arkadaşsız içilmez, tadı buruk olur" derdi. Babacığımla çay saatlerimiz, soba üzerinde dumanı tüten çaydanlığımız ve karşılıklı çay keyfimiz her daim çay fincanımın içinden bana gülümser...
Zaman zaman çayın çok değerli olduğunu, bardağımıza girene kadar çok zor yollardan geçtiğini söylerdi. Toplama, kurutma aşamalarını anlatırdı. Aslında babam ne Karadeniz'lidir ne de çay tarlaları vardı ve hatta çay tarlası gördüğü bile söylenemez. Ama çok okurdu babam, ne bulursa okurdu, okuduklarını aktarmaktan da zevk alırdı. İlk hatırladıklarım arasında akşamları Akşam gazetesinden, en büyük pehlivanımız Koca Yusuf'un tefrika halinde yayımlanan hayat hikayesini seslice okurdu, annemin şiş sesleri eşlik ederdi babamın sesine, bizde masal dinler gibi dinlerdik.

İlk okulda okuduklarımızın yanında babamın anlattıkları da ikinci bir okul gibiydi bize. Kurtuluş savaşını anlatırdı, Atatürk'ü anlatırdı, kurtuluş savaşının son yıllarında küçük bir çocuk olmasına karşın yaşamış gibi anlatırdı Kurtuluş Savaşını. 2. Dünya savaşını, savaşa girmeden nasıl korunduğumuzu, Hiroşima'da atılan atom bombasını, İnönüyü, Halide Edip Adıvar'ı ilk babamla tanıdım ben, Nazım Hikmet'i de. (Konu saptı çay kaybolacak aradan, anılar düşünce akıla dururmu tek bir konuyla.)

"Çay demlemek sanattır" derdi, defalarca kendince geliştirdiği çay demlemesini anlatırdı babacığım. Kaç kere dinledim bilmiyorum ama çok dinlediğim kesin.
"Çaydanlığa suyu kaynatmak için koyduğunda demliğine de çayı koyacaksın, bir tatlı kaşığı çay iki çay bardağı suya eşittir, ona göre hesabını yapacaksın, tozu, çöpü gitsin diye iki kez yıkıyacaksın. Su kaynamaya başladığında en az bir dakika kaynamasını bekleyeceksin ki demlikteki çay ısınsın yoksa suyu hemen dökersen çay haşlanır, sonra kaynayan suyu önce ibriğinden sonra ağzından yavaş yavaş demliğe dökerek demini vereceksin, bu durumda çay hemen çöker ve ateşi iyice kısıp ondört dakika çayın demlenmesini bekleyeceksin." diye hem çay demler hem de anlatırdı. Bir de demliğin ibriğinin ucuna kağıttan küçücük bir külah yapar koyardı, buharı içinde kalsın diye.
Gülerek, niye onüç değil, onbeş değil de ondört dakika dediğimizde, "demini tam ondört dakikada alır, hesapladım ben" derdi. Gerçekten en güzel çayı babam demlerdi, çay ustası babacığım benim, ruhun şad olsun...

Hepinize güzel demlenmiş buram buram kokan bir çay eşliğinde sağlıklı huzurlu kahvaltı sofraları dilerim...