B A B A M

Babamdın benim!
Her çocuğun bir babası olduğu gibi, sende benim babamdın. Çocuk için anne, annedir; baba da baba. Ne bilir çocuk! anne olmadan anneliği, baba olmadan babalığı. Olduğu gibidir annesi, babası, tanımaya çalışmaz. Varlıkları yeterdir onlar için. Onları başka bir insan olarak görmek, dışarıdan bakmak bir çocuk için çok anlamsızdır.

Ben seni ilk tanıdığımda bir vagondaydık; Giderken ne kadar mutluydum, sevinçle yerimde duramadığım, ababeyimin elini bir tutup bir bıraktığım ve yüzündeki o mahsun halini anlamadığım o gün! Bir köşke götürmüştün bizi, köşkün salonunda bir adamla konuşuyordun. Sonra sesleriniz yükselmeye başladı, bağırıyordun. "Hakkımı istiyorum sadaka değil" iki kardeş sessizce oturuyorduk bir köşede. " Şu gördüğün çocuklarımın ekmeği" diyordun. Anlamamıştım ama hakkımızı savunuyordun. Bir görevli bizi bahçeye çıkardı. Belki de daha fazla tartışmanın içinde olmamızı istememişlerdi. Sen aylarca alamadığın ücretinin peşine giderken götürmüştün bizi.
Geri dönüşümüzde, giderken ki sevincim yoktu artık. Ne olduğunu anlamamış, ağabeyimin elini bu defa sıkı sıkı tutmuş karşımda seni izliyordum. Çeketinin önünü sıkı sıkı kapıyor, gömleğine bulaşan kanın görünmemesi için ellerini önünde bağlı tutuyordu. İşte seni, aileni koruma gücünü tanıdığım gündü o gün. Hakkımız için, bizim için mücadeleni görmüştüm. Hakkımızı vermeyen o adamın karşısında jiletle göğsünü kestiğini sonradan öğrendiğimde, çocuk gözümde içim yansada kahraman babamdın benim. Nasıl dayanmıştın o acıya, eczaneye gitmeden çarşı gezmiş, alış veriş yapmış, okul çantalarımızı bile almıştın babam.

İlk genç kızlığa geçişimdi "ölüyorum çok hastayım" diye bağırarak ağlayışım, annemin hasta yatağından kalkıp gelişi ve anlam veremediğim bir tokatla şaşırdığımda sevgini, şevkatini tanıdım babam. Saçlarımı okşaman, böyle bir hastalıktan kimsenin ölmediğini hatta bunun bir hastalık olmadığını, annemin tokadının gelenek olduğunu nasıl yumuşacık bir dille anlatmıştın.

Mutluluğunu, yaşamın boyunca bir daha yaşayamadığın sevincini tanıdım o gün. Annem sabah çok erken kalkmış, kahvaltı hazırlamış ve seni uyandırmak için yanına yatmıştı. Kalktığımızda senin gözlerinin içi parlıyor, konuşurken sesin şakıyordu. "Anneniz iyileşti çok şükür, hastalığı atlattı, aramızda artık" demiştin. Sen hiç görmediğim kadar mutluydun babam.

Ne oldu sonra! annem gitti. Rüzgarlara kapılmış kuru yapraklardık herbirimiz, yavaş esen rüzgarlar bile savuruyordu bizi. Annem gitmişti sende gitmiştin, yoktun yanımızda. Sen gecelerini, annemin mezarının başında geçirirken ben o küçücük odamın camındaydım. Seni bekliyordum. "Annem bir daha gelmeyecek ama sen gel babam" diye yolunu bekliyordum. Çok çaresizdin, yaşama olan inancın bitmiş, ileriye bakmadan geride kalmayı seçmiştin.
Çaresizliğini tanıdım babam.

Günler sonra mezardan geldiğin o gün evden bir battaniye ile dükkanına gittiğinde geride kalanları hiç düşünmemiştin. Bana güvenmiştin, bir yük vermiştin sırtıma. Rüzgarları keserek, kuru yaprakları savrulmasına engel olurum sanmıştın, ben ise çok küçüktüm babam, rüzgarları göğüsleyecek gücüm yoktu.
Haftalarca yolunu bekledim, dönmeni, çaresizliği yenmeni bekledim babam. Döndüğünde, sen çaresizliği yenmiş, bense güçlü olmayı öğrenmiştim.
Bir yaşam kayığına binmiştik senle. Denizlere açılmış var gücümüzle var olmaya çalışıyorduk. Dalgalara birlikte göğüs geriyor, fırtınalarda birbirimize tutunuyorduk. Bakmakla yükümlü olduklarımızdan sorumluyduk birlikte, ve ben arkadaşlığını tanıdım babam.

O gün sokakta, şimdiki hayat arkadaşımla birlikte beni ilk gördüğünde, başını çevirmiş görmemezliktan gelmiştin. Çok sonraları sorduğumda " ben kızımı orduya bırakır, arkama bakmadan çıkarım" demiştin. Bana güvenin her zaman sonsuzdu.
Olgunluğunu tanıdım babam.

Kendi yaşamımı kurmaya çalışıyordum. Sizleri bırakmayacaktım ama yine de gidiyordum işte. Gelinliğimi giymiş, duvağımı kapamamıştım daha. Yaklaştın, alnımdan öptün. "Karım öldü bir yandım, kızım gidiyor bu ikinci yanışım" demiştin. Oysa sizi bırakmamıştım, iş dönüşü her akşam yanınızdaydım. Baba evinde.

"Evlen baba" demiştim sana. Hatta görmeye bile gitmiştim anne adaylarını. Sen hiç razı olmadın, hiç istemedin babam. "Annenin yanına temiz gitmeliyim, ona ihanet edemem" diyordun.
Sadakatini tanıdım.

Sen babamdın benim. BABAM!
Gerektiğinde çocuklarıma bakan, ben yatmadan yatmayan, üzüntülerimi gözlerimden okuyan, daima sessizliğini koruyan, kolay olmayan yaşamını sürdürmeye çalışan babam.

Affet babam! Son nefesinde yanında olamadığım için affet.
İlk yarı yıl karnesini almıştı küçük kızım. "Dedeme göstereceğim" demişti. İlk karnesiydi, dedesine gösterecekti . Sana gelecektik, onbeş gün birlikte olacaktık. Hazırlıklarımızı yapmıştık o gün. Akşamın geç bir vakti ateş aldı herbir yanımı. Senin kan basıncının beyin damarlarında patlaması anında sarmıştı içimi o ateş. İçimdeki ateş geçmemişti taki gece yarısı çalan telefona kadar. Hastalanmıştın, haberin geldi ben gelemedim babam. Sıkıyönetim elimi ayağımı bağlamıştı. Çıkamıyordum dışarı. "Babam hasta" yakarışlarını dinlemedi askerler. "İzin kağıdı" diye tutturdular.
Sabahı zor ettim ama yetişemedim babam. Belki de beni bekledin o hastane odasında, gelmemi bekledin. Ama işte yetişemedim. Son nefesinde yanında yoktum.
Sıcacıktın babam geldiğimde, seslendim, sen beni duymadın babam. Artık çok geçti.
Çocuktum annem gitmişti ve şimdi sende gitmiştin. Çok gençtim ve sana daha ihtiyacım vardı, ama sen gittin.
Bu gün hala yanındayım ve hala yanımdasın. Seni çok özledim, çok özlüyorum babam.
Babalar günün kutlu olsun...