NEDİR "GERÇEK"

Sevgili dünlük,
sanma ki seni unuttum, hem zaten görüyorsun gecenin bir vakti girip neyin var, neyin yok? kontrol ediyorum. En azından orada sağlam durduğunun ispatı, sayfanın sağ tarafındaki dostların linkleri vızır vızır İstanbul trafiği gibi işlemesi!

Kafam çok karışık dünlük, çok şeyi sorgular oldum bu aralar, cevabını bulamadığım bir sürü gereksiz düşüncelerin içindeyim. Düşünmek için o kadar çok neden var ki bu aralar yaşadıklarımda, okuduklarımda. Düşüncelerime eşlik etsin diye hemde harıl harıl örgü örmekteyim. Bloglar arası Mavi kuş harekatı var, çocuk, bebek üzerine birşeyler örüyorum. Elimden geleni yapmaya çalışıyorum onlar için. Bir,iki çocuğa ulaşabilirsem ne mutlu bana.
Örgü örerken düşünmek yapıcı mı, yıkıcı mı? onuda çözmüş değilim. Şişlerin birbirine vuruş darbesi (Balyoz darbesi değil, yanlış anlaşılmasın da, neme lazım.) ilmiklerin bir şişten bir şişe geçişi neler çağrıştırıyor zihnimde bir bilsen. İlmiklerle beynimin bağlantısı bedenimi mıhlıyor olduğum yere, bir şiş bir şiş derken zamana yenik düşüyorum da kolum, belim, boynum isyana geçiyor. Hemde bir yerde fazla oturamayan ben hiç kalkmadan bir saat üstüste oturabiliyorum.

En çok da insanı düşünüyorum. Beynini, yüreğini, duygularını, düşüncelerini. Nasıl bu kadar farklı olunabilir, oysa etten ibaret iki organ. Birbirine bağımlı çalışır en masumane haliyle.
Çok çoook yıllar belkide 30 yıl kadar önce bir film izlemiştim. Şimdi ne adı aklımda nede oynayanlar ama filmin tüm sahneleri kare kare aklımda. Bir bilim adamı geliştirdiği bir cihazla küçülüp kana giriyor, aklın almadığı vücut işleyişini yerinde görmek için. Kana girdikten sonra kanın yürek ve beyin arasındaki faaliyetlerini, midenin, böbreklerin v.b. tüm organların işleyişlerini inceliyor, dışkılama ile bitiriyordu gezintisini. Bilim kurgu anlatımı ile soluksuz izlenecek bir filmdi.
Aklıma bu film düştü son zamanlarda, tüm insanların tüm organları aynı yerinde, kan ise vazifesini insan ayırımı yapmadan aynı düzende işliyor. Peki! o zaman yürekteki duygular, beyindeki düşünceler nasıl değişik olabiliyor. Saçma sapan biliyorum ama düşünüyorum işte.

Vicdan denen birşey varsa neden her insanda aynı değil. Parayla satılan birşey değil ki bu, herkes parasına göre alsın. Düşünmek mantıkla bağlantılı ise niye herkeste mantık aynı değil. Niye insanına göre mantık değişir ki? Mantık tek, vicdan tek değilmidir,azı çoğu neye göredir?İnsanın gelenekleri, görenekleri, yaşam koşulları değişik olabilir de! Bu akıl mantığını, yürek vicdanını etkilermi?
Kafam çok karışık dimi, sende hak verdin sanırım.

Dost blog yapraklar "Nedir tek gerçek" diye bir yazı yazmış. Okuduğumda zaten karma karışık olan kafam iyicene oldu allak bullak. "Ben benim doğrularım bu" diyememişimdir hiç bir zaman. Acaba! derim daima. "Düşündüğüm bu da, doğrumu acaba?" der, karşıya geçer bakarım.

Eee düşünce ayrı, hani mantık tekdi. Yok ben çıkamayacağım bu işin içinden dünlük, düşündükçe batıyorum.
Yapraklar "gerçek benim bildiğim sahici demektir, yaşam gibi" diyor. Ben "yaşamda tek gerçek ölümdür" diyorum. Ölümü sorguluyorum sonrada. Belki bir nefeslik yaşam, belki çok kısa bir yaşam ve belkide çok uzun bir yaşam. Sonu! ölüm. Kendimizi bildiğimiz andan itibaren ölümü biliriz ve bir gün öleceğimizi. Yaşarken öleceğimizi biliriz de ölümü hiç düşünmeyiz oysa. Her an da ölümü düşünürsek nasıl yaşam olur ki!

İleriye dönük hayallerimiz, planlarımız vardır. Gelecek için yaşarız çoğukez, günü yarın için yaşarız adeta. "Yarın ne yemek yapıcaz", "yarın şuraya gidecem", yarın alırım" "yarın yaparız" istediğimiz kadar çoğaltabiliriz bunları. "Yarın ola hayrola" kaç kişi derki? Ben çoğu kez "dur bakalım o zaman gelsinde" derim eşim hemen karşı çıkar "devlet memuru gibisin" der. Gülerek söyler ama ben kızarım. Sabah yedide kalmamız gerekliyse o gün beşte kalkar kendisi. Dur bakalım acaba saat yedi olacakmı? Son Elazığ depreminde bazıları için saat 4.30 oldumu?

Kızımın binasının altında bir eczane var, sahibi bir bayan. Haftanın en az dört günü görürüm onu, selamlaşırız. İki yıla yakın zamandır kanserle savaşıyor, dimdik ayakta, mücaadelesini veriyor. Saygı duyuyorum, gücüne hayranım! elinde olan birşeymi? onu bilmiyorum işte.
　
İki hafta önce görümcemin eltisi vefat etti. 70 küsür yaşlarındaydı. Hastalığı, hiç birşeyi yok, akşam yemeğini yedikten sonra mutfağını topluyor, bulaşıklarını yıkıyor. İşi bitince elma getirip soyuyor, eşinle birlikte yiyorlar. Biraz oturduktan sonra elma çöplerini atmak için kalkıyor, kapıya geldiğinde kapıyı tutup "bana bir şey oldu" deyip yere düşüyor. Eşi yanına geldiğinde çoktan ruhunu teslim etmiş. Anlattıklarına göre üç dakikalık bir ölüm süreci. Belki bir saat sonra yatmayı, ertesi gün pazara çıkmayı düşünüyordu.

Belki yaşından vücut biryerde bitti diyor! kabul edilir yanı bu.

　
35 yaşlarında sanırım, binamızın apartman görevlisi, günlerden pazar yani tatil günü. Kendini dışarı atmış iş yok ya! İki kişinin kavgasına denk geliyor, iyilikle aralarına girmeye çalışırken ne olduğunu bile anlamadan ölüm onu orada buluyor. Evden çıkarken düşünebilirmiydi böyle birşeyi? yada eşi kapıdan uğurladığında bir daha onun geri gelmeyeceğini? Üç masum kız çocuğu küçücük yetim kalacaklarını bile bilirmiydi?
　
Dün gece sokağımızdan asker uğurlandı, düğün alayı gibiydi. Eskiden askerler sesizce giderdi kışlasına, şimdi düğün alayınla gönderiliyor. Niye? Her anne oğlunu vatan kurtarmaya değil pisipisine bir mayına bir kurşuna gönderiyor sanki. Dönüşü varmı diye ve bir daha görecekmiyim diye düşünüyor. Ölümü heran ensesinde hissederek bekliyor.
　
Ya İstanbul depremi!
Ya da ben bunları yazarken kaç trafik kazası!
Gerçek hangisi?

Ben ilim,bilim bilmeden çıkamayacağım bunların içinden dünlük. Yazdım işte! belki bir kısmını atarım kafamdan diye...