BİZ HİÇ ZENGİN OLMADIK Kİ!

Geçen hafta bir yazı başlamış, bitirememiş, zamana yaymıştım. "Biz hiç zengin olmadık" başlığı altında bir yazıydı bu. Halkın büyük çoğunluğunun ve bizim hayatımızın, daha doğrusu emekçi halkın yaşamıydı. Bizde her emekçi gibi yaşamın zorlukları içinde çırpınışlarımızı, bu ülkeye yararlı olma mücaadelemizi ve yarınlar için yetiştireceğimiz çocuklarımız için verdiğimiz mücaadele yoluydu anlatacaklarım. İşe giderken küçücük çocuklarımı dadı ve piyano hocalarına değil de evde yanlız başlarına bıraktığımdan bahsedecektim. Çok genç yaşta, iş yaşamımın başında ikinci çocuğuma hamile kaldığım için "iki çocuklu kadın verimi az olur" düşüncesiyle işten çıkarıldığımı, muhasebe müdürünün bu görüşü karşılığında "bu ülkede kadın olma zorluğu"nu, tek memur maaşınla yaşamaya terk edilişimizi yazacaktım...
　
"Biz hiç zengin olmadık, bizim triplex villalarımız yok. Garajında sıkılınca değiştireceğimiz kişiye özel otolarımız da yok, biz Esma Sultan yalısını bilmeyiz, Çırağan sarayında gidebileceğimiz hiç düğünümüz olmadı, taşıyamayacağımız kadar takılarımız da yok!" diyecektim. "Çocuklarımızı zorlukla okuturken başarılarının karşılığında ne yazık ki onlara dörtyüzbin Tl.lık araba hediye edemedik. Sevgimizim yanında verdiğimiz sadece manevi destekti!" diyecektim. Bu yol yaşam yolu, yolda ayağımıza takılanlarla mücaadele etmenin gururuydu anlatacaktım...
　
TEKEL İŞÇİLERİ'mizdi bunları bana düşündüren. İlk günden itibaren kendim İstanbul'da olmama karşın yüreğim hep onların yanında oldu, sabahtan akşama her saat başı haber kanalı aradım onlardan haber alabilmek için. Haklarını arıyorlardı! doğal haklarını! İstedikleri neydi? sıcak bir oda, sıcak bir tas çorba ve VERİLEN HAKLARI. Emeklerinin karşılığında onlara tanınan hakları, tanınanlar tarafından insafsızca geri alınmak istenen hakları!!!
Oysa iş kanunu "kazanılmış hak geri alınmaz" der. Sonradan sayfalar dolusu resmi gazete yayımları bile ana maddeyi değiştiremez.
Kaybetmek istemedikleri de emekleri karşılığında kazanılmış hakları, sadece boğaz tokluğu mücaadelesi, boğazda yalı mücaadelesi değil onlarınki...

Oldukça uzun bir yazı olacaktı, dediğim gibi zamana yaymıştım ki!
Bir yazı çıktı karşıma, "EKMEK VE LOR PEYNİRİ" düşündüklerim çok akıcı ve gayet içten bir dille yazılmıştı. Tercihimi bu yazıdan yana kullanarak post yaptım. Çok okunmuş bir yazıydı, okumayan olmuştur diye paylaştım. Ben ağlaya ağlaya okudum ve gelen yorumlardan siz dostlarımında aynı duyguları yaşadığınızı anladım...


Bu posta bir yorum geldi "Adsız" adı altında;


""yukarıdaki durumu yaşamış biri olarak göz yaşlarımı tutamadım..... bizde eşimle devlet memuruyduk ama aldığımızın çoğu kira,bakıcı,yol parası vs.bize birşey kalmıyordu.kiradan o kadar bıkmıştıkki bir koop.girdik.ondan sonra yokluk daha fazla olmaya başladı.çocuklar küçükler beslenmeleri lazım tavuk boynu alırdım çorba yapmak için(hala tavuk boynu görmek istemiyorum)kasaptan kemik alırdım para almazlardı.2 tane muz alır çocuklara yarım muzdan muzlu süt yapar içine pekmez koyup türlü hikayelerle onun ne kadar beslsyici olduğuna inandırırdım.kıyafetlerimizi kendim dikerdim.ucuz olan sebzeleri alıp değişik şekilde pişirirdimbirgün oğlum markette yeni çıkan içinden oyuncak çıkan çikolatadan istemiştide alamamış onun ne kadar zararlı birşey olduğunu anlatmıştım ona.çocuklardan görüp kola istemişler bir şişe alıp ikisine pay etmiştim oğlum hala hiç şişeyi kafama dikip birşey içmedim hep bardakta azıcık diye sitem eder bana.çocuklarımın her isteğinde şu evin taksidi bitsin alırız dediğimden evde hala alay konusudur.oğlum şimdi 30 kızım 27 yaşında evliler allaha şükür durumları iyi.biz hala emekli maaşı ile nereden kısabiliriz durumlarındayız.blokları okuyorum iananamıyorum yukarıdaki insan manzarasının ve hatta daha kötü durumda olanlarında olduğu türkiyede bu akşam şuraya gittik hafta sonu şuradaydık,şunu yedik bunu içtik, evler, arabalar,tatiller,hatta yurt dışı falan nasıllll..... ben yaşadıklarımla gurur duyuyorum şimdi çocuklarım beni diğer memur aileleri ile kıyaslayıp onun annesi babasıda memurdu ama evlerine herşey kasayla geliyodu,tatile gidiyolardı,çocukları kantinden çıkmazdı diye suçlasalarda...o kadar sıkıntıya rağmen biz yapamadık beceremedik sadece bir ev ve emekli maaşımız oldu diyebiliyorum. haaa aynı yerde çalışıp emekli olup 2-3 evi yazlığı kışlığı son model arabası olup devamlı seyahat eden arkadaşlarımızda var vallahi onlara brova diyorum biz beceremedik beceriksizis işte......""


Cevap yazdım, çok duygulanmıştım. Postumun içinde kullanabilirmiyim diye izin istedim. İkinci bir yorumu geldi;


""Sevgili nur ve yazınıza yorum yazan arkadaşlar biliyorumki üç aşağı beş yukarı aynı şeyleri yaşadık aynı engebeli yollardan geçtik ve biliyorumki çoğumuzun buna benzer hikayeleri var,vardır...Ne mutlu bizeki nikah memurunun söylediği gibi varlıkta,yoklukta,hastalıkta, sağlıkta çok kötü günlerimizde dahi kendimize mutluluk verecek olaylar yarattık beterin beteri vardır bugünümüze şükür dedik.Ailece kenetlendik kimseye halimiz budur demedik.herzaman başımız dik sanki herşeyimiz dört dörtlükmüş gibi yaşadık.Bunda çocukluğumunda buna benzer yokluk içinde geçmesinin payı vardı sanırım.Bu şartlarda nasıl yaşamamız gerektiğini küçükken öğrenmiştik.ilkokula başlarken okul önlüklerimiz büyük dikilirdi 5 sene giyilecek gibi.Benim 4 ncü sınıfta önlüğümün dirsekleri açılmıştı.annem 1 sene için önlük alınmaz diye yama yapmıştı dirseklerine ben sınıfta sobanın yanında oturmama rağmen 1 yıl üzerimden hırkamı çıkarmamıştım kimse yamasını görmesin diye.hayatım boyunca hep üşümem bundanmı bilmem.sadece önlükmü hayır çoraplarımız bile yamalıydı.temiz ve yamasız olanları misafirlikte giyerdik.Rahmetli babaannem' eskisi olmayanın yenisi olmaz' derdi ve eskileri evde giyin dışarı çıkarken temiz tertipli çıkın diye tembih ederdi.çokmu fakirdik bilmiyorum babam öğretmendi... Belki babaannemin sözündendir aldığım kıyafetleri bozulmadan yıllarca bugün alınmış gibi giymem. Bende anılar bitmez yorumumu kullanmak için izin istemişsin teşekkür ederim tabiki kullanabilirsin sevgiler..""
　
Benzer yaşamlardı, bizleri de "eskisi olmayanın yenisi olmaz" "sahip olmak için ihtiyacına bak" sözleriyle büyütmüşlerdi...


Daha sonra, "sevgili yavrum canım kızım"ın hiç ummadığım çok güzel bir yorumu geldiğinde yürüdüğümüz yol ne kadar taşlı olursa olsun birlikteliğimizin ve bana yaşadıklarımızın ne kadar gurur verici olduğunu bir kez daha hatırlattı...
　
　
RENKLİ TASARIMLAR dedi ki...
""Memur babanın, işçi annenin iki çocuğundan küçük olanıyım ben. Babam gibi annem de çalışmaya mecburdu. İki maaş, iki çocuk... Eh, anca dengeleniyor işte... İlkokulda kaybettiğim ev anahtarının sayısını hatırlamıyorum; henüz çok küçüktük bu sorumluluğu almak için ama çalışan anne çocuğu olmak bunu gerektiriyordu. Evi anahtarınla açacaksın, sobanı yakacaksın, yemeğini ısıtıp yiyeceksin ve dahası... Ne mutlu bana! Ne mutlu ablama! Yaşam boyu iki ayağımızı sağlamca yere basmamızın ilk temel taşlarıydı bunlar. Kendi gücümüzü fark edebildiğimiz, sorumluluk bilinci geliştirebileceğimiz en erken dönemlerdi. Mecburiyetin bir insan evladına kazandırdığı en önemli değerlerdendi... Sağolsun devlet politikaları! Babam memur, annem işçi... emekliler şimdi... Oyuncaklarımızı iki kardeş kendimiz yapardık. Kartondan bebek keser, kâğıtlardan elbiselerle süslerdik. Bulduğumuz kutulara evler yapardık. Fena mı oldu? Bak anneciğim, ben tasarımcı oldum ablam mimar! Evimize giren kıt kanaat maaşlarla yaşanan en büyük lükslerden biri günlük gazete ve kitap alışverişleriydi. Klasik bir pazar günü fotoğrafıdır babamın divanda bıyıklarını burka burka kitap okuduğu saatler. Memurdu babam, çok okurdu. İşçiydi annem, çok okurdu. Yoklukta bile vazgeçilmez olan şeyin, 'okumak' olduğu kazındı zihnimize o günlerden. O gün bugündür okuyoruz, yazıyoruz, söz söyleme hakkımıza, her tür fikri ifade hakkımıza 'dilimizle' sahip çıkıyoruz. Ve 'dilimize' de, çocukluktan beri bize Büyük Türk olarak anlatılan Atatürk'ümüzün öğrettiği şekliyle sahip çıkıyoruz. İçine ne Avrupa'nın, ne Amerika'nın, ne de "ARABİSTAN"ın sözcüklerini katmadan kullanıyoruz, ne mutlu! Her şeyin değerini anlayarak büyüdük. Yokluğu da bildik bolluğu da... Her şey bize, daha küçücükken 'birey' olduğumuz varsayılarak özenle anlatıldı. Bu yüzdendir ki, yoklukta bulduğumuzla yetinmeyi ama bolluğu da kendimizden uzak tutmamayı öğrendik. Ne cimri olduk, ne savurgan... Değerli olduğumuz hem sözlerle hem sevgiyle öğretildi bize. Ve biz bu kadar değerli olan kendimizden hiçbir bolluğu sakınmamayı yazdık aklımıza. Ve yokluk gizli konuşmalarla saklanmadı bizden. Eğer saklansaydı yokluğun sadece bir 'durum'dan ibaret olduğunu anlayamazdık. Utanmamız gereken bir sıfat haline dönüşürdü içimizde. Biz ne sahip olmadığımız maddi değerler yüzünden utandık, ne de sahip olduğumuz maddi değerler yüzünden! Ama işte öyle değerlerle yetiştirildik ki, tıpkı bu yazıda geçtiği gibi, ülkenin başbakanı insan değerini bilmiyor diye biz insanlığımızdan utandık! İnsanoğlunun adaletsizlikte, umursamazlıkta, bencillikte, alçaklıkta, hainlikte, kabalıkta, değer bilmezlikte, soysuzlukta, arsızlıkta, namussuzlukta geldiği noktadan utandık! Geçen gün biri anlatıyordu; çocuğunun öğretmeni sınıfta herhangi bir yerlerden 15 tane kalem toplamış. Bunlar kimin diye sorduğunda hiçbir çocuk ortaya "benim!" diye çıkmamış. Kendilerine ait kalemlerin sayısını bile bilmiyorlar! Kendi yaşadığım bir örnek geldi aklıma bunu duyunca. "Bu kimin?" diye sormuştu öğretmenimiz, bende bir tane daha var diye "benim," diyememiştim, "Sevda'nın," çıkmıştı ağzımdan. Onun yoktu. Yoklukla varlığı o kadar iyi anlamıştık ki, 'paylaşmayı' öğrendik. Ne 'hep bana', ne 'benden uzağa'... Biraz sana, biraz bana... adalet, hak, herkes için... Biz, ekmek ve lor peyniriyle bu ülkenin değerlerine sahip çıkacak birkaç önceki nesildik. Arada başbakanın buyurduğu gibi 4-5 çocuk doğurmadığımız için sayımız azaldı, ama olsun.:) Nasılsa güç dediğin özden gelir...
Anneme sevgilerimle...""


Bu post için ..... Arkadaşıma ve sevgili yavruma çok teşekkür ederim...