BİR ANNELER GÜNÜ VE EN GÜZEL LEYLAK DALI

Dünyalar güzeli iki küçük kız kardeştiler onlar. Çocukluklarının en güzel yıllarını çok sevdikleri bu güzel evde geçiriyorlardı. Bu ev; çok geniş bir bahçenin tam ortasında iki kat üzerinde kuruluydu.
İlk okulu bitirene kadar da bu evde yaşadılar. Her türlü meyve ağacının ve her tür çiçeğin bulunduğu bu bahçe onların çocukca mutluluk mekanlarıydı. Köpek ve kediler, kaplumbağa, kirpi arkadaşları olmuştu, saymakla bitmeyecek karıncaları doyurmakla geçiyordu günleri. Sabahları bülbül sesleri ile uyanırlar tavan arasında yuva yapan kuşların tıkırdılarını dinlerlerdi. Özgürlüklerini doya doya yaşadılar; her rengin bulunduğu bu bahçede ve karşılarında uzanan sonsuz mavide...
　
Yedi ve sekiz yaşlarındaydılar o yıl. Mayıs ayının ikinci pazar günü yani anneler günüydü, heyecandan sabah kahvaltısını bitirememiş fısır fısır konuşmaya başlamışlardı. Bir yandan da babaya bakıp gözlerle anlaşmaya çalışıyorlardı. Anne bunları görmemezlikten geliyor, biraz sonra karşısında elele tutuşmuş yavrularının bir ağızdan söyleyecekleri şiiri,
Anneciğim seni ben,
Çiçeklerden, yemişten,
Sarı saçlı bebekten,
Canımdan çok severim.
Gitme hep yanımda kal,
Beni kollarına al,
Pembe gülden daha al,
Yanağından öperim.

ve arkalarında sakladıkları hediyeyi bekliyordu...

　
Anne ve baba bahar temizliği için bir haftalık izine çıkmışlardı. Baba badana yapacak, anne evi temizleyecekti. O yıllarda badanacı nerde! şimdilerde camdan seslensen on badanacı bulursun ama o yıllarda herkes kendi evini kendi badana yapardı. Badanacı bulmak bir o kadar zor iken bir o kadar da pahalıydı çünkü.
Boyalar, fırçalar alınmış alt kata dizilmiş, boya yapılacak merdiven de hazır olsun diye de üst kata çıkarılmış, salonun eşyaları ortaya toplanmış, yani her şey hazır. Sabah kahvaltısı ve anneler günü kutlaması bitince babaya iş başı!!!
　

Çocuklarının heyecanını dindiremeyeceğini anlayan baba kahvaltısını bırakarak iki yavrusunla bahçeye indiler. Anne, sabah keyfi için çayını önünde uzanan maviye dalarak yudumlamaya başlamıştı ki!
Dışarıdan gelen çığlıklar ve ağlamalar ile yerinden fırladığı gibi, merdivenleri ikişer ikişer atlayarak bahçeye attı kendini. Bahçede karşılaştığı manzara ile bir an ne yapacağını şaşırdı. Korkmuş ve ağlayan iki yavrusu, yerde yatan baba ve babanın elinde her bir tomurcuğu gül gibi açmış (anneler günü için anneye verilecek) iri bir leylak dalı...
　

Sonuç;
Badana için üst kata çıkarılan merdiveni bir daha bahçeye indirmeye gerek görmeyen baba, en güzel leylak dalını koparabilmek için ağacın ince dallarına güvenmiş ve en güzel leylak dalı ile kendini yerde bulmuştu. Kalça çatlaması teşhisi ile bir ayda zor ayağa kalkabilmiş, bu arada raporlu sayıldığı için de yıllık izinden bir gün bile kullanmadığı gibi badana işinden de kurtulmuştu.

Hayatında hiç badana yapmayan, nasıl yapıldığını bile bilmeyen anne ( o anne bendeniz oluyorum) kolları sıvamış badana işine soyunmuştu. Yer yer dalgalar olsada yaptığı badanayı kendi adına çok beğenmiş ama hem badana hem de yatan babaya bakmaktan yorulmuştu. Bir haftanın sonunda işe gittiği zaman masasına oturduğunda geçen bir hafta içinde hiç oturmadığını düşündü. İzine çıkmak için gün sayan anne!!! işbaşı yaptığında kendini tatile çıkmış gibi hisetmişti.

Bu olanların kendi hataları olduğunu düşünen iki güzel yavru defalarca babadan, anneden özür dilemiş, vazoya konulan en güzel leylak dalını her gördüklerinde de dudaklarında oluşan tebessümleri ile güzelliklerine güzellik katmışlardı.

Ve bugün dahil hiç bir anneler gününde, baba, anne ve can yavrularım bu olayı unutmadı, sanırım unutamazlarda...




ÖNCELİKLE BİZİ ZAMANSIZ TERKEDEN ANNECİĞİMİN,
TORUNLARIMLA BENİ SONSUZ MUTLU EDEN CANIM YAVRULARIMIN,
CAN DOSTLARIMIN,
YOLU BLOGUMDAN GEÇEN
VE TÜM KADINLARIMIZIN ANNELER GÜNÜNÜ YÜREKTEN KUTLARIM...